وقتی کلاس دوم راهنمایی میز من شکسته بود معاون مدرسه من را صدا زد و گفت چرا میز را شکستی و من گفتم آقا من میز را نشکستم و محکم زد توی گوشم و... .چند وقت بعد یکی از همکلاسی هایم گفت من از تو عذر خواهی میکنم ، من میدانستم چه کسی میز را شکسته و به تو و معاون مدرسه نگفتم !! او منفورترین شخصیت زندگی من شد و هرگز او را به خاطر این کار نبخشیدم(البته در دنیای کودکی).دوستم را کسی تنبیه نکرد .کسی به او خرده نگرفت .اتفاقی هم در زندگی او نیافتاد چون او انفعال را خوب آموخته بود .همه ما انفعال را خوب یاد گرفته ایم .
من دوست نداشتم منفعل باشم .یادم هست به هیچ چیز بی تفاوت نبودم ولی هزینه زیادی داشت منفعل نبودن یعنی مدیرت هر چه گفت بگویی بله حرف شما صحیح است یعنی وقتی دیدی کسی از دیدگاه سیاسی تو خوشش نمی اید بگویی دیدگاه سیاسی شما صحیح است ،خلاصه مقابل هیچ کس حرفی نزنی که صدایش در بیاید و ترجیحا حرف نزنی .من یاد گرفتم اگر سکوت کنم کسی کاری به کارم ندارد.اگر سکوت کنم همه خطر من را فراموش میکنند .من انفعال را به زور یاد گرفتم .
اما واقعیت:مدیران انفعال
من انفعال را دشمن پیشرفت میدانم .اگر انفعال را به دریای ساکت نشبیه کنیم و تحرک را به موج ،برای موج نیاز به طوفان خواهیم داشت . راستش هر روز به اینکه هزینه طوفان بودن چه قدر است فکر میکنم .به این فکر میکنم که چرا موج ایجاد نمیکنم .
موج نیاز به طوفان دارد و همه ما از طوفان ها می هراسیم . مدیران نیز از طوفانها می هراسند وحقیقت این است که آنهایی که طوفان نمیخواهند سوار بر موج نخواهند شد .به سازمان هایمان بیاموزیم طوفنده باشند و دشمن انفعال ،نه در شعار بلکه در عمل با منفعل نبودن که دو صد گفته چون نیم کردار نیست .
